Πώς οι νέοι τρόποι με τους οποίους δομείται το νόημα θέτουν στο προσκήνιο την αναγκαιότητα μετάβασης από μια περιορισμένη αντίληψη περί γραμματισμού σε μια διευρυμένη θεώρησή του ως κοινωνικοπολιτι[σμι]κής και πολυτροπικής πρακτικής; Πώς οι πολυτροπικές και πολυγλωσσικές πρακτικές που φέρουν οι μαθητές στις σχολικές αίθουσες είναι δυνατόν να αποτελέσουν βασική συνιστώσα κριτικής νοηματοδότησης της κοινωνικής πραγματικότητας; Απάντηση σε μερικά από αυτά τα ερωτήματα επιχείρησε να δώσει η σύλληψη των πολυγραμματισμών, οι οποίοι, ως θεωρητικό μανιφέστο, αν και ενέχουν ένα στοιχείο εφαρμογής, παραμένουν αναξιοποίητοι στην πράξη, τουλάχιστον στην ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα. Δεδομένων αυτών των προβληματισμών, στόχος του παρόντος τόμου είναι να προτείνει ένα πλαίσιο αρχών αναφορικά με την παιδαγωγική του γραμματισμού εδραζόμενου στη σύζευξη των [κοινών] συνιστωσών τριών διαφορετικών επιστημονικών παραδόσεων, των Νέων Σπουδών Γραμματισμού, των Πολυγραμματισμών και της Απελευθερωτικής Αγωγής του Freire, το οποίο συμπυκνώνεται στον όρο Κριτικοί [Κοινωνικοί] Πολυγραμματισμοί, παρουσιάζοντας ψήγματα ερευνητικής δουλειάς που πραγματοποιείται στο πεδίο αυτό σε πρακτικό επίπεδο σε μια προσπάθεια σύνδεσης της θεωρίας με την πράξη, των εξωσχολικών με τους ενδοσχολικούς γραμματισμούς, της τυπικής με τη μη τυπική εκπαίδευση.